برای  با دوست بودن ، ولحظه دیدار بهترین زمان را انتخاب می کنند،تا سرحال و با نشا ط دل به دلدارداده و از ارتباط با اولذت کافی ببرند .دیداری  که شاید دیگرمجال وفرصت تکرار نباشد.حال ببینید درمورد دوست  واقعی که هر چه داریم ازبذل  و بخشش اوست وانس با اولمس تمام خوبیهاست ودیدارش بهترین لذتها را به انسان می بخشد وضعیت چگونه است .آیا آمادگی لازم را جهت پیوستن به دلدار واقعی کسب کرده ایم آیا توانسته ایم لذت ارتباط با دوست را کسب کنیم.درحالی که لحظه بااو بودن را  فقط رفع تکلیف می دانیم واز قبل هیچ گونه آمادگی نداریم  وحال چگونه می خواهیم از عبادات ونماز خود لذت ببریم .