وقتی ما فیلم فرآیند رشد یک گیاه رو از آغاز رشد اون که با سرعت زیاد تهیه شده به تماشا می شینیم، یکی از زیباترین و شگفت انگیزترین رویدادهای خلقت در برابر چشامون به نمایش در میاید.چون گیاه تا زمانی که به صورت دونه ای تو دل خاک هستش، انگار هنوز در آغاز راهه و مثل مسافری می مونه که سفرشو شروع نکرده ، ولی هنگامی که با جوونه کوچکی از دل خاک سر برمیاره و رو به آسمون می کنه، رشد واقعی اون شروع می شه و با نوازش گرمای خورشید و لطافت قطرهای باران مسیر تکامل خودش رو طی می کنه و به خواست و اذن الهی هر دونه ای، هفتصد دونه میشه.
داستان رشد ما آدما هم شبیه اونه، چون تا زمانی که پایبند خودمون هستیم و دغدغه موندن تو خاک رو داریم، شرایط رشد برامون فراهم نیست اما همین که سر ازلاک خود خواهی و خود بودن بیرون میاریم و رو به آسمون می کنیم، به رشد و ترقی می رسیم . و به همون میزانی که از خاک، فاصله می گیریم، به افلاک نزدیک می شیم و به اندازه ای که از فرش(زمین) دور بشیم به عرش رو میاریم.
دوآن شولتس روانشناس معروف در مورد رسیدن آدمی به کمال می گیه: شخصیت آدمی، زمانی به کمال می رسه که از دایره تنگ و محدود خودش رها و آزاد بشه اینجاست که می تونه به مرزهای بالندگی شخصیت دست پیدا کنه. (روانشناسی کمال ، ترجمه گیتی خوشدل ، ص 214).
و این نمازه که انسان زمینی رو با معبود آسمونی پیوند می زنه و مثه برکه با برکتی می مونه که انسان رو از خود فراتر می بره و اونو به رشد و کمال می رسونه.
روح نماز و رسیدن به کمال زمانی برا آدمی حاصل می شه که تموم توجهش به خدا و به دردل با او بوده و از خود و خودی ها رها بشه. و توجه و حضور در نماز به اینه که نمازگزار، جز خدا و یاد او، چیزی رو تو دلش را نده، چون قلب مؤمن عرش خدای رحمانه و نباید بیگانه رو تو خونه خودش را بده. وما باید بدونیم از نمازمون مقدارش پذیرفته می شه که با حضور قلب همراه بوده. و اگه کسی تو نمازش بتونه با مراقبت، قلب و فکر خود رو متوجه خدا کنه، زمینه ای میشه تا بتونه در غیر نماز هم از حصار تنگ و بسته خود خواهی، خود پرستی و خود شیفتگی رها شده و شاهد رشد و بالنگی خودش باشه. و اگه نماز به این مراحل از حضور برسه شخص رو به کمال می رسونه و اونو در برابر گناهان حفظ می کنه، همونطور که وقتی شخصی خدمت پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ رسید و عرض کرد:«ای رسول خدا، گناهانم بسیار و اعمال نیک من اندک است چه کنم؟ حضرت فرمود: بسیار سجده کن، زیرا سجده گناهان را می ریزد، چنانکه باد برگ درخت را می ریزد» (محمد محمدی ری شهری ، میزان الحکمه ، ج 3 ، ص477)
