ما برا اینکه از ارتباط با کسی که دوستش داریم  لذّت ببریم و لحظات با او بودن برامون بهترین لحظات باشه، باید با روحیاتش و فوت و فنّ بهتر ارتباط  آشنا باشیم و این مثه یک ارتباط تلفنی می مونه که برا خودش شماره، رمز و کد مخصوصی داره، به عنوان مثال اگه بخوایم با کسی تماس تلفنی برقرار کنیم، باید برا گرفتن شماره دقت لازمو داشته باشیم و اگه تو یه شهر دیگه باشه لازمه کد و شماره رو دقیق وارد کنیم چون احتمال داره با یه شماره کم و زیاد، شخصی تو یه شهر  دیگه پشت خط باشه و گوشی رو برداره.

برا ارتباط با خدا و رسیدن به کمالات و فتح قله های سعادت هم، نماز خوندن بهترین مسیر و پل ارتباطی بنده با معبودشه و به حرکتش شتاب بیشتری می بخشه، اما لازمش خوندن نماز با آداب خاص اونه و تنها در این صورته که نمازامون روح و طراوت لازم رو کسب می کنه و سکوی پرتاب ما به معنویات و الهی شدنه.
یکی از اونا داشتن حضور قلب در نمازه، به این معنی که دل از همه جا و همه کس بریده و با منبع فیض و کمالات پیوند بزنیم که حضور قلب در نماز مثه دندونه های یه کلید می مونه اگه اونو دست کاری کنیم دیگه قفل رو باز نمی کنه، و شیطون هر لحظه سعی می کنه این حضور قلب رو از ما بگیره و نمازمون روح لازم رو نداشته باشه و پیامبر اکرم - صلى الله علیه وآله وسلم –در این مورد می فرمایند: ان العبد اذا اشتغل بالصلاه و جاءه الشیطان و قال له : اذکر کذا اذکر کذا حتى یضل الرجل ان یدرى کم صلى؛ نمازگزار وقتى مشغول نماز می شه، شیطان به سراغش میاد و بهش میگه: اینو به یاد بیار، اون یکی رو فراموشش کن، تا این که انسان رو گمراه کنه و او فراموش کنه چند رکعت نماز خونده. (بحارالانوار، ج 84، ص 259)
بهترین حالت حضور قلب در عبادت اینه که ما خود رو در محضر خدا ببینیم و به جز او به چیز دیگه ای توجه نکنیم، همونطوری که پیامبر اکرم - صلی الله علیه و آله وسلم- فرمودن:«خدا رو طوری عبادت کن گویا اونو می بینی و اگه تو اونو نمی بینی او تو رو می بینه»( بحارالانوار، ج 74، ص 74 ، باب 4، حدیث 3).